Uiteraard ken ik
de andere werken niet,
die voor de prijs
in aanmerking kwamen.
Ik leef immers al tien jaar in het buitenland, waar ik überhaupt geen tijd heb om kranten te lezen. Mijn letterkundige informatie krijg ik in de boekenwinkels, iedere keer als ik naar België terugrijd. Wat er ook van zij, dit boek is fascinerend.
Wie ben ik om over de taal zelf te oordelen? Nochtans is de woordenkeuze van de schrijfster heel aandachtig en gevarieerd, met nagenoeg geen "passe-partout"-termen of -begrippen. Zij gaat heel beschrijvend te werk en daar houd ik van.
Waar ik wél een mening over mag uiten is de geleidelijke opbouw en ontwikkeling van het verhaal. Hoofdstuk na hoofdstuk krijgt men een intiemer inzicht in de levensloop van haar hoofdpersonage, en van de andere betrokkenen. Tot op het slotwoord blijft het boek verrassen, en boeien. Er is wel degelijk een continuum, alhoewel de talrijke flash-back's zeker tot wat nadenkwerk aanzetten.
Neen, een vrolijk boek is het niet. Maar hoeft dat wel?
De weergave van de sfeer, zij het tussen de duinen en stranden van de Westhoek, of bij de kliffen in de omgeving van Calais, is perfekt. Men wordt er weemoedig van, of triestig, en het Unbehagen van Vieux-Rose kruipt stilaan onder onze eigen huid.
Ik heb wat zitten lezen over Lara Taveirne, naar interview's geluisterd, kleine scènes van haar gezien. Zij is een bloedmooie vrouw met een sterk extroverte persoonlijkheid. Mij dunkt dat een langdurige relatie - vriendschappelijk, bedoel ik - met haar veel geduld, veel observatietalent, veel begrip moet eisen. Maar als auteur mag ze er zeker zijn.
Ik kijk al uit naar haar tweede boek (Hotel zonder Sterren):
het staat vooraan op mijn "te lezen" lijst.
Ref: De Kinderen van Calais, door Lara Taveirne
bij Manteau (2014)
Write a comment